Logboek / Diary
Beste lezers en lezeressen,
Na een heel drukke tijd is er nu weer ruimte voor een nieuwe reeks blogs van de succesvolle secretaresse. Veel leesplezier gewenst!
Na een heel drukke tijd is er nu weer ruimte voor een nieuwe reeks blogs van de succesvolle secretaresse. Veel leesplezier gewenst!
3 februari 2017
Thuisgekomen van het werk, een zinvolle ochtend doorgebracht bij de gemeente Lansingerland, dan eerst eens even deze blog schrijven.
Een mooie week achter de rug. Keihard gewerkt, drie zildebildetriljoen afspraken gemaakt. De agenda is nog steeds niet helemaal hoe ik ‘m wil hebben, maar dat komt in de komende week goed. Daarna moet de beheerslast afnemen. Werkte ik vorige week nog drie dagen in de week, dan liep ik op woensdag thuis een beetje te lanterfanten, allerlei karweitjes te doen en natuurlijk een heerlijke middagdut. Dat kan heel lekker zijn als je achter glas in het zonnetje zit.
Vrijdag is dan de prelude voor het weekend. Tja, dat is huishoudelijke karweitjes, boodschapjes en meer van dat soort zaken.
Maar dan werk ik vanaf volgende week ineens 36 uur, of vier-en-een-halve dag of vier dagen of ingedeeld al naar gelang de situatie het verlangt. Komen weer leuke dingen op mijn pad, organiseren, afspraken maken en allemaal ten behoeve van feestjaar 10 jaar Lansingerland. En de collega’s een beetje verwennen, ook goed. En de opdracht is uitgebreid naar einddatum 1 mei. Tja, daar zeg ik geen nee tegen. Kortom, lekker er tegenaan, want ledigheid is des duivels oorkussen (als-ie er maar goed achter gewassen heeft).
Een van de secretaressecollega’s heeft het laatste traject van het begin naar herstel afgerond. Kijk. Dáár wordt een mens vrolijk van. Om dat te vieren gaan we met de hele secretaresseploeg heerlijk genieten van een Hoge Thee bij Leonidas. Op een vrijdagmiddag reizen we, met de zegen van de baas, om een uur of twee af naar Delft en nemen daar in de theesalon plaats om de navolgende twee uur allerlei lekkers achter het strikje te storten. We vieren het leven. Lieve menschjes, beter gaat het toch niet worden?
Van het thuisfront weinig nieuws. Mijn Lief is zondag jarig en dan gaan we eten bij onze vriend Martijn, die de scepter zwaait in restaurant Haesje Claes in Amsterdam. Daar kijk ik enorm naar uit. Eerst heerlijk wandelen door het Amsterdamse en dan een mooie lunch op een vriendelijke plaats. Jullie horen me volgende week weer. Prettig weekend. Jippioooooo...
Thuisgekomen van het werk, een zinvolle ochtend doorgebracht bij de gemeente Lansingerland, dan eerst eens even deze blog schrijven.
Een mooie week achter de rug. Keihard gewerkt, drie zildebildetriljoen afspraken gemaakt. De agenda is nog steeds niet helemaal hoe ik ‘m wil hebben, maar dat komt in de komende week goed. Daarna moet de beheerslast afnemen. Werkte ik vorige week nog drie dagen in de week, dan liep ik op woensdag thuis een beetje te lanterfanten, allerlei karweitjes te doen en natuurlijk een heerlijke middagdut. Dat kan heel lekker zijn als je achter glas in het zonnetje zit.
Vrijdag is dan de prelude voor het weekend. Tja, dat is huishoudelijke karweitjes, boodschapjes en meer van dat soort zaken.
Maar dan werk ik vanaf volgende week ineens 36 uur, of vier-en-een-halve dag of vier dagen of ingedeeld al naar gelang de situatie het verlangt. Komen weer leuke dingen op mijn pad, organiseren, afspraken maken en allemaal ten behoeve van feestjaar 10 jaar Lansingerland. En de collega’s een beetje verwennen, ook goed. En de opdracht is uitgebreid naar einddatum 1 mei. Tja, daar zeg ik geen nee tegen. Kortom, lekker er tegenaan, want ledigheid is des duivels oorkussen (als-ie er maar goed achter gewassen heeft).
Een van de secretaressecollega’s heeft het laatste traject van het begin naar herstel afgerond. Kijk. Dáár wordt een mens vrolijk van. Om dat te vieren gaan we met de hele secretaresseploeg heerlijk genieten van een Hoge Thee bij Leonidas. Op een vrijdagmiddag reizen we, met de zegen van de baas, om een uur of twee af naar Delft en nemen daar in de theesalon plaats om de navolgende twee uur allerlei lekkers achter het strikje te storten. We vieren het leven. Lieve menschjes, beter gaat het toch niet worden?
Van het thuisfront weinig nieuws. Mijn Lief is zondag jarig en dan gaan we eten bij onze vriend Martijn, die de scepter zwaait in restaurant Haesje Claes in Amsterdam. Daar kijk ik enorm naar uit. Eerst heerlijk wandelen door het Amsterdamse en dan een mooie lunch op een vriendelijke plaats. Jullie horen me volgende week weer. Prettig weekend. Jippioooooo...
29 januari 2017
Goedemiddag lezers. De laatste blog is een hele tijd geleden.
Er is ook ’n hoop gebeurd in
die tijd. Overdracht werkzaamheden, kerstreces, de moeder aller griepen, toch
naar Frankrijk voor de jaarwisseling, een nieuwe opdracht, inwerken nieuwe
collega en kattenperikelen.
Heel kort gezegd, de overdracht moest op ’n drafje, want kerstreces. 1e
kerstdag was heel rustig, alleen schoonmama aan tafel. Dat was maar goed ook,
want ik voelde me als een natte krant. Tweede kerstdag is echtgenoot Leen alleen naar de afspraak gegaan en
heb ik vanaf de bank vierkante ogen opgelopen bij 3 films van Sissi. Die ik overigens aan en
uit heb gezien, want liggend kijken, gaat meestal over in steeds korte
inspecties van de binnenkant van mijn oogleden.
Toch naar Frankrijk gegaan voor Oud en Nieuw, Leen moest rijden want ik
was nog steeds een natte krant. Wel een stopover in Parijs en , oh boy, was
weer heel leuk. I loooooove Paris.
Het bezoek aan onze vrienden in Frankrijk was als vanouds geweldig,
veel gepraat, lekker glaasje 'da’s goed tegen de verkoudheid’ en heerlijk
gegeten. Leen werd echter steeds beroerder en de terugreis op maandag hebben we beiden gereden, maar heeft toch 14
uur geduurd, 100 km op en 100 km af en veel stoppen om te rusten.
Wel de volgende dag weer aan het werk, want vlak voor vertrek naar Frankrijk kwam het
aanbod om elders in de gemeente een secretarieel gaatje dicht te lopen. Nieuwe kansen, nieuwe prijzen. Met volle moed er tegenaan, nog even een
nieuwjaarsreceptie afgewerkt, als laatste van mijn wapenfeiten in de functie
van kabinetsmedewerker.
Nu volop in agendabeheer, lekker weer hoor en het oplossen van allerlei
afdelingsleed. Daarnaast het inwerken
van de nieuwe collega die de hoofdprocessen van de kabinetsfunctie overneemt.
Daar gaat behoorlijk wat tijd in zitten, maar je wilt je collega toch de best
mogelijke start geven. Heb me werkelijk zes slagen in het rondte gewerkt. Ook lekker.
Op het thuisfront hebben we heibelende poezen, die ruim in de
puberteit zitten. Blazen, brommen, achterna zitten, eten afpakken en als
laatste niet onbelangrijk: eentje heeft op de bank gepiest. Nee, dáár word je
gelukkig van. NOT! Moet vanzelf
overgaan, zeggen ze. Nou, dat hoop ik wel, anders eten we volgend jaar met
kerst ‘dakhaas’.
De praktijk van Leen is klaar om cliënten te ontvangen. Dus heb je last van nek- en rugklachten, gewrichts- en spierpijn, hoofdpijn, vermoeidheid, slapeloosheid of stress? Neem contact op met het JRCD op 010 – 2144 323 of 06 - 2248 7192.
Zoals jullie hebben gemerkt is ‘in het kort’ toch niet zo kort, maar
jullie zijn wel weer op de hoogte. Over het wel en wee omtrent het kookboek volgende keer weer. Tot dan….
29 november 2016
Vorige week een hoop afgewerkt. De overdracht van een van
mijn taken is nu compleet. Huwelijksjubilea is een agenda-aangelegenheid van de
burgemeester en het is het meest logisch om die taak bij zijn secretaresse neer
te leggen. Er zitten een paar kleine werkjes in die taak, die voor het nieuwe
jaar een keer goed moet neerzetten en dan heb je daar het hele jaar geen
omkijken meer naar. Alle jubilea moeten in de agenda van de burgemeester
en telefoonnummers opgezocht. Dan alleen
nog maandelijks de bezoeken van de navolgende maand regelen, bloemen bestellen
en brieven maken. ’n Middagje werk en dan Bob’s your uncle. Dit vind ik zo’n
mooi Engels gezegde. ‘dan is het voor elkaar’ betekent het. Gek ding, taal…
Verder zijn de kerstpakketten eindelijk voor elkaar. Heb er lang over nagedacht
hoe een en ander moest worden gepresenteerd, maar dat is nu geregeld. Ik wil
mijn collega’s graag een zo mooi mogelijk cadeau aanbieden. Nog ’n avondje freubelen
en dan is het klaar.
Nieuwjaarsreceptie kabbelt voort. Men is er nog niet
helemaal uit hoe het er allemaal uit moet komen te zien. De grondplaat ligt er
in ieder geval eten drinken en locatie. Speeches en uitnodiging. Straks is
alles tegelijkertijd klaar.
En dan
stevenen we af op de laatste dag bij de gemeente. Zal wel gek zijn, na 1
januari. Maar dat is het leven van een zzp-er. Steeds een nieuwe werkomgeving,
nieuwe collega’s maakt het prettig afwisselend. Hoewel afscheid nemen steeds
weer pijn doet.
Er worden ook nieuwe initiatieven ontplooid. Inmiddels ben ik
gecertificeerd Reiki behandelaar. Met een beetje goede wil ga ik mij daar ook
mee bezig houden. In ieder geval wil ik ook leraar worden, zodat ik anderen kan
trainen. De website van manlief is bijna
klaar. Er wordt hard gewerkt aan de website www.reikicentrumdelft.nl. We gaan proberen om mensen zoveel mogelijk
verlichting te bieden. En dan is daar ook nog het kookboek. Als koken een
passie is, moet dat er gewoon komen…
Aan het thuisfront zijn de twee poesjes afgelopen donderdag
gesterliseerd. Sielag…... we hebben ze zoveel mogelijk Reiki gegeven waardoor ze
zienderogen opknapten. Nu, vijf dagen later, is er bijna niets meer te zien van
de incisie. Daarbij komt dat ze heel verstandig zijn. Moeder Natuur heeft haar
dieren uitgerust met het instinct om bij
ziekte het lichaam de rust te geven die het nodig heeft. Dus in plaats van 22
uur, ronken ze nu 24 uur per dag. Ze hebben er een rood rompertje aan
overgehouden. Tegenwoordig krijgen de dieren na zo’n ingreep een rompertje aan, zodat ze
het operatiegebied niet kunnen likken. Dat ziet er heel grappig uit, ze hebben er geen hinder van,
behalve dat ze in hun koppies dat rare geval niet kunnen plaatsen. Ze lopen
wijdpoots en dat is een heel koddig gezicht. De beloning is groot. Ze mogen als
het er allemaal netjes uitziet, over een week naar buiten. We nemen ze nu ook
wel steeds op de arm, maar dat is niet hetzelfde als zelfstandig naar buiten kunnen
gaan. Nu wordt er alleen nog met veel overgave aan het sleutelgat gesnoven. Ze zullen door het dolle heen zijn.
Verder ben ik bezig de krentenkoek van mijn moeder na te bootsen. Heb twee pogingen achter de rug, maar zonder recept en werkwijze blijft het gokken. Alle broers en zussen hebben hun eigen idee van de samenstelling van het recept, dat helpt niet. Wel zijn we het er allemaal over eens hoe het moet smaken. Van binnen net aan gaar en van buiten zo hard dat je er een volwassen vent mee van zijn brommer kunt kogelen. We blijven proberen. Poging drie is aanstonds.
Lieve lezers, het is vandaag mijn trouwdag. Twaalf-en-een-half-jaar.
Het is voorbij gevlogen. Lief en ik gaan lekker naar Amsterdam. Rijksmuseum en
lunchen bij Loetje. Beter gaat het niet worden. Tot volgende week….
20 november 2016
Vorige week was ik op cursus in Drenthe. Vier dagen Jikiden Reiki training, volgens originele Japanse methode. Dus geen gong, kaarsen, wierook en dergelijke. Gewoon een natuurkundig proces waarbij je verlichting kunt brengen bij mensen met pijn-, stress- en andere klachten . Het Jikiden Reiki Centrum Delf Zuid-Holland is lid van het landelijk platform Jikiden Reiki Nederland en opent in januari haar deuren. Iedereen die geïnteresseerd is in training of behandeling kan contact opnemen via www.reikicentrumdelft.nl of 06 22 34 7582.
De blog is er door de training helaas bij ingeschoten. Deze week weer gewoon business as usual. Alle lopende zaken
schieten steeds een beetje op. Druk bezig met de komende eindejaarsbijeenkomst en de
nieuwjaarsbijeenkomst.De tijd gaat dringen, want mijn contract loopt af op 31
december. Dat is nog een week of zes en dan moet alles klaar zijn. En alles afgewerkt,
beschreven en overgedragen.
De collega’s hebben ook een goede stap gemaakt in de
richting van het omturnen van het secretariaat. Ben trots op het resultaat dat
ze tot nu toe hebben bereikt.
Ook gewerkt aan een vlog. Samen met de collega’s
hebben we een waanzinnig plan en dat moeten we nu uitvoeren.
Gisteravond naar het jaarconcert van Accordeonorkest Da Capo
81 geweest. Dirigenten Bep Hermarij en zijn dochter Sandra Hermarij hebben zich weer van hun
beste kant laten zien. Behalve dat het bijzonder is dat deze muzikanten al 35 jaar met
veel toewijding muziek met elkaar maken, is het jaarconcert altijd een reünie
van de vrienden van de camping in Zuid-Frankrijk waar wij elk jaar naar toe
gaan. Hartverwarmend iedereen weer te zien, ça fait du bien!
En er is een mooi project op mijn pad gekomen. Het schrijven
van iemands memoires. Daarmee gaat een langgekoesterde wens in vervulling. De
betreffende persoon en zijn familie zijn aan mijn hart gebakken en het is
werkelijk een eer dit te mogen doen. Ik ben in de wolken!
Deze week begonnen met de reconstructie van ‘het brood van
mama’. Recept onbekend. Dat heeft zij met zich meegenomen naar de eeuwige jachtvelden.
Het grappige is dat mijn broers en zusters allemaal een andere kijk op het
brood hebben qua ingrediënten en bereiding. De grote overeenkomst echter is dat het brood ‘net aan gaar is,
zwaar aanvoelt met een korst die zo hard is dat je er een volwassen kerel mee
tegen de vlakte krijgt’. De eerste
poging was te zacht, omdat ik de massa met een klontje zachte boter heb laten
kneden in de broodbakmachine. Daarbij zijn alle gluten vrijgekomen en dan krijg
je per definitie een zacht brood. Niet
het beoogde resultaat dus maar prima te eten, hij is al half op. Volgende keer
beter. Tot volgende week……
6 november 2016
Er is weer een hoop gaande bij de gemeente Lansingerland.
Vanzelfsprekend nog steeds bezig met de eindejaarsbijeenkomsten. Er zijn nog enkele elementen die maar niet tot wasdom willen komen en daarmee is de berichtgeving wel zo’n beetje gedaan. Over twee weken zal alles op zijn plaats zijn gevallen en kan ik meer vertellen.
Vanzelfsprekend nog steeds bezig met de eindejaarsbijeenkomsten. Er zijn nog enkele elementen die maar niet tot wasdom willen komen en daarmee is de berichtgeving wel zo’n beetje gedaan. Over twee weken zal alles op zijn plaats zijn gevallen en kan ik meer vertellen.
De kerstpakketten is weer een ander verhaal. Pakketten zijn gekocht. We
hebben bedacht dat we de pakketten willen voorzien van een of andere versiering
met een boodschap die slaat op het jubileumjaar 10 jaar Lansingerland. Daar kun
je van alles voor verzinnen, maar het moet wel te doen zijn. Ik laat de
pakketten op de dag zelf afleveren, zodat ze ten eerste niet in de weg staan en
ten tweede niet opgeslagen en niet nog een keer verplaatst hoeven worden naar
de uitgiftelocatie. Dit betekent automatisch dat de versiering van de doos op
dezelfde dag moeten worden geleverd. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een idee
dat wel eens heel goed zou kunnen werken. Morgen meteen werk van maken. Als ik
het kostenmatig binnen de perken kan houden, kan het een mooie toevoeging aan
het feestgedruis zijn.
Dinsdag is er een oefening van de Veiligheidsregio voor het Team
Bevolkingszorg. Ik ben teamleider Bijzondere uitvaart. Ik heb eerder al te maken
gehad met een crisisoefening, maar ook met een echte crisissituatie. Het ging
over hoogwaterstanden met gevaar voor overstroming voor industrie en woonhuizen
direct aan het water gelegen. Extra dijkbewaking, uitreiken van zandzakken en
bestuurlijke bijeenkomsten. Mensen waren serieus en heel gefocust op de materie.
Mooi om te zien. Oefenen is mooi en noodzakelijk, maar als het voor het echie
is, is dat heel andere koek! Ik ben in ieder geval benieuwd!
Wat is er aan het thuisfront gebeurd. Ik kamp al een paar weken met een schouder/armblessure. Man, daar word je echt niet vrolijk van. 8 uur lang op kantoor is een hele uitdaging en dat lukt ook niet elke dag. Het credo is bewegen zonder belasten. Nou dat is heleMAAL een uitdaging voor een bezig bij als ik. In de vaart der volkeren wil je dan nog wel eens een hersenloze beweging maken en wordt dan door de pijn teruggefloten. Jippie. Gelukkig wordt wel steeds een klein beetje beter, mede met behulp van Reikisessies van het Reikcentrum in Delft (www.reikicentrumdelft.nl).
Wat is er aan het thuisfront gebeurd. Ik kamp al een paar weken met een schouder/armblessure. Man, daar word je echt niet vrolijk van. 8 uur lang op kantoor is een hele uitdaging en dat lukt ook niet elke dag. Het credo is bewegen zonder belasten. Nou dat is heleMAAL een uitdaging voor een bezig bij als ik. In de vaart der volkeren wil je dan nog wel eens een hersenloze beweging maken en wordt dan door de pijn teruggefloten. Jippie. Gelukkig wordt wel steeds een klein beetje beter, mede met behulp van Reikisessies van het Reikcentrum in Delft (www.reikicentrumdelft.nl).
Voorts hebben we wederom een lekkage in de keuken. De vaatwasmachine
heeft besloten om ons nogmaals te trakteren op een watervloed, waarvan we niet
kunnen constateren waar het vandaag komt. Volgende week wordt de hele zaak
ontkoppeld en dan wordt hopelijk blootgelegd waar het euvel zit. Wij wassen
ondertussen gezellie alles met de hand af. Lijkt de camping wel. Ach, als je
het bijhoudt, valt het allemaal wel mee. Ik voorzie voor de komende dagen wel een
aantal eenpansmaaltijden, ha ha.
Zo. Dat was het weer voor deze week. Pas goed
op jezelf en tot volgende week…
30 oktober 2016
Afgelopen week een training gehad over Bijzondere
Uitvaartzorg in geval van een crisis. De crisisorganisatie van de gemeente is
gereorganiseerd en nu worden alle teams opnieuw getraind door de
Veiligheidsregio. Het is heel apart om je gedachten moeten omschrijven, opnieuw
te prioriteren en daar naar te handelen. Zeker voor een intuïtief persoon als
ik. In het geval van calamiteiten doe je vaak vanzelf het goede, maar je bent
in een crisisorganisatie niet alleen en dus moet je op een andere manier te
werk gaan dan je gewend bent. Zo leer je nog eens wat bij…
We zijn weer een stap verder in de organisatie van de eindejaarsbijeenkomsten. Er worden weer offertes aangevraagd, tijdschema’s komen scherper in beeld en er valt weer het een en ander uit te werken en te verzinnen. Tja, wat? Dat ga ik pas verklappen als het zover is.
Ook de voorraad relatiegeschenken is aangevuld. Ik ben nog bezig met een aantal geschenken voor de huwelijksjubilea en voor afscheid van raadsleden. Het gaat niet lekker gestroomlijnd, omdat men nog niet weet wat men wil. Pffff…. waarom dit dikgedrukt is, geen idee :-)
We zijn weer een stap verder in de organisatie van de eindejaarsbijeenkomsten. Er worden weer offertes aangevraagd, tijdschema’s komen scherper in beeld en er valt weer het een en ander uit te werken en te verzinnen. Tja, wat? Dat ga ik pas verklappen als het zover is.
Ook de voorraad relatiegeschenken is aangevuld. Ik ben nog bezig met een aantal geschenken voor de huwelijksjubilea en voor afscheid van raadsleden. Het gaat niet lekker gestroomlijnd, omdat men nog niet weet wat men wil. Pffff…. waarom dit dikgedrukt is, geen idee :-)
Volgende week gaan we verder met het bespreken van de processen
binnen het secretariaat. Het is een nauwkeurig werk, je moet goed nadenken over
hoe je zaken inricht en daarna hoe je de bevindingen formuleert richting de opdrachtgevers.
Ik vermoed dat er nog een stevig robbertje gediscussieerd gaat worden. Dat is
goed, want daarmee komen alle elementen op tafel te liggen. Kwestie van
volhouden, dan komt het vanzelf goed.
Middelgrote crisis in huize Verheij. Wij hebben na de vakantie twee kleine poezen opgehaald. 11 en 13 weken oud. De draakjes zijn inmiddels vervallen in puberaal gedrag en werkelijk niks is veilig voor ze. Je lacht je rot en soms ook niet. Zoals vandaag. De dames vinden het voortdurend nodig om in onze slaapkamer te lopen ravotten. En hoe je ze ook probeert te ontmoedigen, het lukt ze af en toe toch om binnen te komen. Op een van die sessies hebben ze met hun vervaarlijke nagels het waterbed doorboord. En daar kwamen we enkele dagen geleden achter. Het was nat onder mijn watermatras en dat duidt nooit op veel goeds. Om goed te kunnen zien hoe de vork in de steel zat hebben we het matras zak bijna leeg laten lopen, daarna teruggeklapt, eronder drooggemaakt en weer teruggelegd. Om vervolgens te constateren dat met het terugklappen de stabilisatieplaten in het matras op een hoop waren geschoven. En weer terugkrijgen op hun plaats is onmogelijk. Nu is een nieuwe watermatras in bestelling dat morgen wordt bezorgd. Wij gaan vanavond gezellig in het logeerbed. Jippie. Eén voordeel. Liefde maakt een smal bed breed. Tot volgende week….
23 oktober 2016
Middelgrote crisis in huize Verheij. Wij hebben na de vakantie twee kleine poezen opgehaald. 11 en 13 weken oud. De draakjes zijn inmiddels vervallen in puberaal gedrag en werkelijk niks is veilig voor ze. Je lacht je rot en soms ook niet. Zoals vandaag. De dames vinden het voortdurend nodig om in onze slaapkamer te lopen ravotten. En hoe je ze ook probeert te ontmoedigen, het lukt ze af en toe toch om binnen te komen. Op een van die sessies hebben ze met hun vervaarlijke nagels het waterbed doorboord. En daar kwamen we enkele dagen geleden achter. Het was nat onder mijn watermatras en dat duidt nooit op veel goeds. Om goed te kunnen zien hoe de vork in de steel zat hebben we het matras zak bijna leeg laten lopen, daarna teruggeklapt, eronder drooggemaakt en weer teruggelegd. Om vervolgens te constateren dat met het terugklappen de stabilisatieplaten in het matras op een hoop waren geschoven. En weer terugkrijgen op hun plaats is onmogelijk. Nu is een nieuwe watermatras in bestelling dat morgen wordt bezorgd. Wij gaan vanavond gezellig in het logeerbed. Jippie. Eén voordeel. Liefde maakt een smal bed breed. Tot volgende week….
23 oktober 2016
Wat hebben we deze week gedaan. Er zijn een aantal zaken in de organisatie
van de diverse eindejaarsactiviteiten op hun plaats gevallen. Zo maar. Mensen hebben mij gebeld, voordat ik
hen ging bellen. Iedereen die ik wilde spreken over zaken, was beschikbaar.
De kerstpakketten zijn in kannen en kruiken. De kerstbijeenkomst voor de collega’s heeft tot mijn grote plezier een bijzondere vorm aangenomen. Ik had iets in mijn hoofd en werd benaderd door iemand die datzelfde idee had. En dan gaat het snel. Kan er natuurlijk geen uitspraken over doen, want dan ga ik verklappen wat er gaat gebeuren.
Volgende week gaan we met het secretariaat om tafel zitten om te mindmappen. De collega’s gaan op papier zetten wat hun visie is op het bestuurssecretariaat. Alle procedures worden voor gaats gehaald. Ik ben heel benieuwd wat hun ideeën zijn. Het wordt tijd dat zij zich profileren als de professionals die ze zijn en waar je altijd terecht kunt.
Thuis ging alles van een leien dakje. Echtgenoot Leen Verheij heeft een examen Jikiden Reiki gedaan en mag zich nu assistent-leraar noemen. Ik bewonder hem zeer om de gedreven, gepassioneerde en liefdevolle wijze waarop hij de mensen helpt. Een groot aantal mensen heeft zich door hem laten behandelen. Van koude voeten tot herstel na een ernstige ziekte, spierproblemen, nekklachten. Je kunt het niet opnoemen of hij kan verlichting bieden. Kijk, als je een hartkwaal hebt, moet je naar de dokter, maar zoals hij zelf zegt: "Als het niet stuk is, kan ik het repareren of op zijn minst verlichting bieden”. Leen wil graag iets aan de mensheid teruggeven en doet alle behandelingen voor niets. Mooi hè?
Overigens, Leen mag nu ook lesgeven in Reiki I. Dus als je geïnteresseerd bent in les, neem dan contact op via info@reikcentrumdelft.nl.
In huis ook weer allerlei laatjes opgeruimd en paperassen uitgezocht en opgeborgen. Hoezo, herfst en winterdrang… Leverde wel mooi een vuilniszak vol meuk op. Heerlijk, als je last hebt van opruimwoede.
De kerstpakketten zijn in kannen en kruiken. De kerstbijeenkomst voor de collega’s heeft tot mijn grote plezier een bijzondere vorm aangenomen. Ik had iets in mijn hoofd en werd benaderd door iemand die datzelfde idee had. En dan gaat het snel. Kan er natuurlijk geen uitspraken over doen, want dan ga ik verklappen wat er gaat gebeuren.
Volgende week gaan we met het secretariaat om tafel zitten om te mindmappen. De collega’s gaan op papier zetten wat hun visie is op het bestuurssecretariaat. Alle procedures worden voor gaats gehaald. Ik ben heel benieuwd wat hun ideeën zijn. Het wordt tijd dat zij zich profileren als de professionals die ze zijn en waar je altijd terecht kunt.
Thuis ging alles van een leien dakje. Echtgenoot Leen Verheij heeft een examen Jikiden Reiki gedaan en mag zich nu assistent-leraar noemen. Ik bewonder hem zeer om de gedreven, gepassioneerde en liefdevolle wijze waarop hij de mensen helpt. Een groot aantal mensen heeft zich door hem laten behandelen. Van koude voeten tot herstel na een ernstige ziekte, spierproblemen, nekklachten. Je kunt het niet opnoemen of hij kan verlichting bieden. Kijk, als je een hartkwaal hebt, moet je naar de dokter, maar zoals hij zelf zegt: "Als het niet stuk is, kan ik het repareren of op zijn minst verlichting bieden”. Leen wil graag iets aan de mensheid teruggeven en doet alle behandelingen voor niets. Mooi hè?
Overigens, Leen mag nu ook lesgeven in Reiki I. Dus als je geïnteresseerd bent in les, neem dan contact op via info@reikcentrumdelft.nl.
In huis ook weer allerlei laatjes opgeruimd en paperassen uitgezocht en opgeborgen. Hoezo, herfst en winterdrang… Leverde wel mooi een vuilniszak vol meuk op. Heerlijk, als je last hebt van opruimwoede.
Op verzoek van Leen gisteren eindelijk eens geprobeerd om kokosbollen te maken. Ze zijn heel goed gelukt, absoluut de lekkerste van de allemaalste en sterker nog: ze zijn op. Natuurlijk hebben de buren ook meegenoten. Als we alles zouden opeten wat ik bak, dan kon ik morgen de timmerman bellen om de deurposten uit te zagen. Er komt een kookboek. Met heel gezonde en makkelijke recepten en boordevol baksels. Wanneer is nog onduidelijk, maar houd deze blog in de gaten!
Na geluncht te hebben met mijn broer en zijn vrouw hebben we vanmiddag op de geheel tot foodcourt omgebouwde Pier in Scheveningen nog een concert meegemaakt van de Haagse brassband, Metro, waar neef Leen en zijn vrouw Corine in spelen. En zeker niet onverdienstelijk! Ik hou ervan. Geweldige locatie, schitterend weer, prettige muziek. Wat wil je nog meer. Een druk, maar bevredigend weekend dus.
Graag tot volgende week….
15 oktober 2016
15 oktober 2016
Deze week weer ’n hoop gedaan. Nog steeds bezig met de
kerstgeschenken. Het pakket voor de vaste collega’s is in kannen en kruiken,
maar voor de ingehuurde collega is van regeringswege bepaald dat het slechts
een attentie mag zijn. En omdat we de lokale nering graag willen stimuleren,
ben ik in de gemeente een zoektocht gestart naar een passend cadeautje. Een
cadeautje is nooit een probleem als je je poeplap trekt, maar zodra je de
woorden ‘geschikt’ en ‘klein budget’ met elkaar combineert, wordt het ineens
een heel andere kwestie. Oh well, met een beetje moeite zal ook dit lukken. Ik laat
het jullie weten.
Ook mooi is om te constateren dat een aantal van de ingediende Koninklijke onderscheidingen al ter beoordeling zijn doorgestuurd naar de Kanselarij der Nederlandse Orden. Daar wordt ik wel vrolijk van. Want hoewel ik zelf de uitreiking niet ga meemaken, is het fijn te weten dat er in dit proces voortgang zit. Let wel, we verkopen de huid niet, voordat de beer is geschoten. Het dansje doen we pas als de dozen met onderscheidingen binnen zijn en veilig in de kast zijn opgeborgen.
De uitreiking van de medailles voor de redders van de peuter die in juli bijna is verdronken in een van de lokale zwembaden is gepland! Alle betrokkenen zijn gebeld, de redders, de ouders, de hulpdiensten, andere betrokkenen, iemand van de Maatschappij tot Redding van Drenkelingen en natuurlijk mijn burgemeester, die de medailles gaat uitreiken. Altijd een emotioneel moment, want je zal toch bijna je kind verliezen of een kind moeten reanimeren. Dat hakt er aardig in bij de meeste mensen. Alle betrokken partijen vinden het prettig daar tijdens zo’n bijeenkomst met elkaar over te praten om zo het gebeurde een plaatsje te kunnen geven.
We zijn met onze groep secretaresses bezig een vlog te maken over ons werk. We hebben het kunstje een beetje afgekeken door andere vlogs te bekijken en daarbij een goed idee opgedaan. Heeft nog wel wat voeten in de aarde, want we willen het goed uitvoeren, maar we zijn maar één dag per week allemaal tegelijk op kantoor. Maar het wordt heel leuk! Het resultaat houden jullie van mij tegoed.
Thuis hebben we nog steeds veel plezier met de jonge poesjes. Vijf en een halve maand zijn ze nu en ze worden steeds vindingrijker. Springen overal op en af, doen deuren open, zitten op wacht als de buitendeuren opengaan. Want o, o, o, wat willen ze graag naar buiten. En dan mag nog niet, want ze zijn nog niet gesteriliseerd. De buurtkaters zitten likkebaardend te wachten op de nieuwe dames in de buurt. Kleine poesjes is hartstikke leuk, maar moet dat zo’n jong dier niet willen aandoen. Anticonceptie vinden we geen optie, dus dan wordt er een knoop ingelegd. En dat kan pas als ze zes maanden zijn. Dat wordt dus nog een paar weken verlangend aan het sleutelgat snuiven, ben ik bang.
Ook nog een vervelend momentje meegemaakt. Afgelopen zaterdag is Basil van een hoogte gesprongen en heeft zich daarbij bezeerd. Ze liep mank, keek wild uit haar ogen en het leek wel of ze ook in haar lijf wat had verrekt. Ze wilde niet worden aangeraakt. Leen heeft haar toch opgepakt en zijn handen op haar poot en rug/buik gelegd. Ze bleef onmiddellijk stil liggen, werd heel kalm en raakte in een soort trance. Het licht was aan, maar er was niemand thuis, zal ik maar zeggen. Na drie kwartier begon ze te bewegen en stapte rustig, zonder manklopen van zijn schoot af. Reiki doet ook bij dieren wonderen. En dieren snappen wanneer iets goed voor ze is.
Natuurlijk heb ik in het weekend weer een taart gebakken. Met vanille/mokka crèmevulling en chocolade couverture. Tja, zo maak je een baksteen ook lekker...
O ja, we zijn dit weekend ook intern verhuisd, maar daarover later keer meer. Tot volgende week….
Ook mooi is om te constateren dat een aantal van de ingediende Koninklijke onderscheidingen al ter beoordeling zijn doorgestuurd naar de Kanselarij der Nederlandse Orden. Daar wordt ik wel vrolijk van. Want hoewel ik zelf de uitreiking niet ga meemaken, is het fijn te weten dat er in dit proces voortgang zit. Let wel, we verkopen de huid niet, voordat de beer is geschoten. Het dansje doen we pas als de dozen met onderscheidingen binnen zijn en veilig in de kast zijn opgeborgen.
De uitreiking van de medailles voor de redders van de peuter die in juli bijna is verdronken in een van de lokale zwembaden is gepland! Alle betrokkenen zijn gebeld, de redders, de ouders, de hulpdiensten, andere betrokkenen, iemand van de Maatschappij tot Redding van Drenkelingen en natuurlijk mijn burgemeester, die de medailles gaat uitreiken. Altijd een emotioneel moment, want je zal toch bijna je kind verliezen of een kind moeten reanimeren. Dat hakt er aardig in bij de meeste mensen. Alle betrokken partijen vinden het prettig daar tijdens zo’n bijeenkomst met elkaar over te praten om zo het gebeurde een plaatsje te kunnen geven.
We zijn met onze groep secretaresses bezig een vlog te maken over ons werk. We hebben het kunstje een beetje afgekeken door andere vlogs te bekijken en daarbij een goed idee opgedaan. Heeft nog wel wat voeten in de aarde, want we willen het goed uitvoeren, maar we zijn maar één dag per week allemaal tegelijk op kantoor. Maar het wordt heel leuk! Het resultaat houden jullie van mij tegoed.
Thuis hebben we nog steeds veel plezier met de jonge poesjes. Vijf en een halve maand zijn ze nu en ze worden steeds vindingrijker. Springen overal op en af, doen deuren open, zitten op wacht als de buitendeuren opengaan. Want o, o, o, wat willen ze graag naar buiten. En dan mag nog niet, want ze zijn nog niet gesteriliseerd. De buurtkaters zitten likkebaardend te wachten op de nieuwe dames in de buurt. Kleine poesjes is hartstikke leuk, maar moet dat zo’n jong dier niet willen aandoen. Anticonceptie vinden we geen optie, dus dan wordt er een knoop ingelegd. En dat kan pas als ze zes maanden zijn. Dat wordt dus nog een paar weken verlangend aan het sleutelgat snuiven, ben ik bang.
Ook nog een vervelend momentje meegemaakt. Afgelopen zaterdag is Basil van een hoogte gesprongen en heeft zich daarbij bezeerd. Ze liep mank, keek wild uit haar ogen en het leek wel of ze ook in haar lijf wat had verrekt. Ze wilde niet worden aangeraakt. Leen heeft haar toch opgepakt en zijn handen op haar poot en rug/buik gelegd. Ze bleef onmiddellijk stil liggen, werd heel kalm en raakte in een soort trance. Het licht was aan, maar er was niemand thuis, zal ik maar zeggen. Na drie kwartier begon ze te bewegen en stapte rustig, zonder manklopen van zijn schoot af. Reiki doet ook bij dieren wonderen. En dieren snappen wanneer iets goed voor ze is.
Natuurlijk heb ik in het weekend weer een taart gebakken. Met vanille/mokka crèmevulling en chocolade couverture. Tja, zo maak je een baksteen ook lekker...
O ja, we zijn dit weekend ook intern verhuisd, maar daarover later keer meer. Tot volgende week….
8 oktober 2016
Alweer een week verder. Tempus fugit. Afgelopen week hard gewerkt aan de kerstpakketten. Hoeveel, voor wie,
hoe pakken we het aan. Een dan de
uitreiking tijdens de kerstbijeenkomst voor het personeel. Het was vorig jaar een
heel gezellig en saamhorige bijeenkomst. Goede sfeer, prettige muziek en
prettige intermezzi. Een fotograaf die collega’s in allerlei samenstellingen op
de foto zette, de kerstman himself, kwam langs, mét elfjes. Dat is moeilijk te
overtreffen. Maar, we gaan het toch weer proberen.
Verder heb ik bijeenkomsten gehad met de mannen van de facilitaire
dienst over de eindejaarsactiviteiten en de nieuwjaarsbijeenkomst. De laatste
wordt groter dan het gebruikelijke. Volgend jaar viert de gemeente
Lansingerland haar 10-jarig bestaan en daar wil men aandacht aan besteden. Een
paar collega’s van communicatie en ik hebben een plannetje bedacht. Wat dat plannetje
inhoudt, ga ik niet verklappen. Dat zou de pret bederven. Maar als dat allemaal gaat lukken, wordt het een mooie bijeenkomst.
Er staan nog meer activiteiten op het programma. Onder meer de
uitreiking van medailles door de Maatschappij tot Redding van Drenkelingen aan
de redders van een kleuter die bijna verdronken is in een van de zwembaden van
Lansingerland. Best wel een karwei om iedereen op één lijn te krijgen, maar dat
gaat zeker lukken. Ik laat nog weten hoe het allemaal is afgelopen.
Vanmiddag hebben we een rondje buiten gewandeld met onze poezen Basil
en Chives. Ze mogen nog niet los, want ze zijn nog niet gesteriliseerd en het
zou wreed zijn zulke jonge damespoezen over te laten aan de amechtig hijgende
buurtkaters. Maar we willen ze wel alvast introduceren aan het ‘buiten’. Zoals gebruikelijk is Basil niet bang en wil
overal kijken. Chives is afwisselend nieuwsgierig en schrikkerig. Hetgeen een
hoogtepunt beleefde toen er twee jongens op hoge snelheid en met veel herrie op
een skateboard langskwamen. We waren te laat met haar oppakken. Ze ging helemaal
uit haar folio, Leen een hand vol verwondingen en we hebben gehoord dat ze wel
degelijk kan miauwen. De dames hebben beiden de rest van de middag op schoot
liggen ronken. Deze ervaring weerhield Chives overigens niet om bij de eerste
mogelijkheid weer een ontsnappingspoging naar buiten te doen. Over zes weken
zijn ze oud genoeg om te worden geholpen. Nog even geduld, dames!
Zo. Net een taartje in elkaar
getrapt. Daar gaan we bij de koffie van genieten. Tot volgende week….
1 oktober
Kijkend naar buiten, zie ik een zonnige dag, maar de warmte is verdwenen. Bladeren beginnen te vallen. Kortom de herfst staat voor de deur. Een uitgelezen moment om de eerste blog na de zomer te schrijven. Het waren een paar woelige maanden. Na mijn vakantie was het niet druk op kantoor, maar op de een of andere manier was ik wel lekker bezig. Naast vervangende taken voor collega's die op vakantie waren, was het grootste dossier dat ik om handen had de Koninklijke onderscheidingen. Elf stuks. Best wel een aardig aantal. Het invoeren van formulieren met bijlage is meestal niet het werk. In het controleren en krijgen van ontbrekende stukken gaat de meeste tijd in zitten. Uiteindelijk is het gelukt. Alle aanvragen liggen bij de Provincie. Poeh!
Ook hebben we op het secretariaat te maken gehad met een zieke. Een collega is tijdens het werk onwel geworden en is nog steeds aan het herstellen. Rustig aan dan breekt het lijntje niet, was het devies. Dat geeft enig druk op de andere leden van het secretariaat, want hoewel zij bijna geheel is hersteld, de leemten in haar aanwezigheid hebben de anderen opgevangen. Gewoon doorgaan met ademhalen...
In de afgelopen weken is het behoorlijk druk geweest. De tijd voor de eindejaarsbijeenkomsten is weer aangebroken. Daar hoort bij de kerstattentie voor het personeel en de interne bijeenkomst ter gelegenheid van kerst en nieuwjaar. De nieuwjaarsbijeenkomst voor de hele gemeente, die we ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de gemeente extra leuk willen aankleden, gaat een grote rol spelen in de workflow van de komende weken. Heb er zin an!
Op het secretariaat zijn we bezig met een soort schouw. Alle processen worden voor gaats gehaald en bekeken of ze nog passend zijn. Dat is een behoorlijke klus, maar geeft wel een prettige boost. Gaat helemaal goedkomen!
Dan nog wat over thuis. Sinds begin augustus hebben wij twee jonge poesjes. Na het overlijden van ons lieverdje Poezer begon het voor de vakantie al te kriebelen. Er moest weer zo'n onweerstaanbaar, ongezeglijk, ondeugend en eigenwijs stuk aaibaarheid in huis komen. Na de vakantie zijn we gaan zoeken en vonden twee nesten kittens op een zorgboerderij in Nieuw-Lekkerland. En als je dan gaat kijken, ben je verkocht. De meeste kittens waren al vergeven. Leen liet zijn oog vallen op een lapje, een lieverdje met een gevlekte vacht en ik op een schildpadje. En toen hadden we ineens twéé poezen. Schildpadje heet Basil en het lapje heet Chives. Vertaald is dat Basilicum en Bieslook, maar we zaggen onszelf niet in de deuropening en ''Basilicum!" en "Chi-hives!" roepen (voor je het weet word je afgevoerd door mannen in witte jassen). We hebben deze namen gekozen, omdat koken onze grote hobby is. Chives is een wat schuw dier, die elke emotie stilt bij haar etensbak. Dat wordt opletten dat ze niet tonnetjerond wordt! Basil is de grootste dondersteen van het Noordelijk halfrond. Zij heeft iets uitgehaald, is bezig met iets uithalen of aan het beramen wat ze als volgende kan uithalen. Werkelijk niets is veilig en haar vindingrijkheid doet ons keer op keer verbazen. En Chives vindt alles leuk en loopt er gezellig achteraan. Ze zijn zo lief, kan niet stoppen met aaien en knuffen. We zijn ze wel aan het trainen met een bel. Zodat ze komen als we ze nodig hebben. De beloning is steeds een half poezensnoepje. En dat werkt prima. Ook de liefde van de poes gaat door de maag! Nou, jullie zijn weer op de hoogte. Hoor pootgeroffel op de gang boven. Gauw kijken wat ze nu weer aan het uitspoken zijn. Graag tot volgende week!
20 juni 2016
Afgelopen week heeft in het teken gestaan van opruimen en afronden.
Het voorbereiden van de komende maand was het volgende item op de lijst. Huwelijksjubilea:
bellen, afspraken maken voor bezoek van de burgemeester, bloemen bestellen en
cadeaus inpakken.
Donderdag en vrijdag was een van de collega's er niet. Het was vooral op vrijdag erg druk met veel telefoon.
Dan gesprekken gehad met inwoners die een Koninklijke
onderscheiding wilden aanvragen. Met een dame had ik direct rapport. Leuk om
binnen enkele momenten zo goed met iemand door de deur te kunnen. Na het
gesprek heb ik haar naar de voordeur begeleid en omdat er een huwelijk zou
worden voltrokken zijn wij arm in arm, zingend over de uitliggende rode loper naar
buiten gelopen. Wat heb ik toch een leuk werk!
Kreeg ook nog een organisatieklusje op mijn bureau. Vind 19 cadeautjes, niet duurder dan 10 euro in een zomerthema. Heb me helemaal suf gegoogled, want je wilt toch een zo mooi mogelijk cadeau voor zo min mogelijk geld. Geloof dat het wel gelukt is. Er wordt nog één item afgeleverd, dan moet ik het zakie nog een beetje leuk inpakken, zodat er een aantrekkelijk cadeau staat om uit te delen aan een aantal collega's die een mooie projectbijeenkomst hebben neergezet.
Kreeg ook nog een organisatieklusje op mijn bureau. Vind 19 cadeautjes, niet duurder dan 10 euro in een zomerthema. Heb me helemaal suf gegoogled, want je wilt toch een zo mooi mogelijk cadeau voor zo min mogelijk geld. Geloof dat het wel gelukt is. Er wordt nog één item afgeleverd, dan moet ik het zakie nog een beetje leuk inpakken, zodat er een aantrekkelijk cadeau staat om uit te delen aan een aantal collega's die een mooie projectbijeenkomst hebben neergezet.
Thuis is in het afgelopen weekend de jaarlijkse
schoonmaakbeurt van het waterbed voorbijgekomen. Alles is in de wasmachine
geweest en omdat het zulk mooi weer was, maar niet heus, heeft de droger
overuren gemaakt. 10 wassen en een dooie rug verder, slapen wij weer in een
volledig gekuiste omgeving. 'Zomerdrang' zullen we het maar noemen. We zijn inmiddels alweer begonnen aan een nieuwe week dus tot
de volgende blog!
12 juni 2016
Afgelopen week was het tijd om dossiers op te ruimen en op te schonen. Alle documenten van interesse voor de diverse projecten moeten in het administratiesysteem worden gezet. Veel staat er al in, maar toch nog even checken of alles er is. Best nog wel een karweitje, maar belangrijk, omdat degene die na mij komt, zonder veel moeite verder moet kunnen gaan, waar ik het heb achtergelaten.
Afgelopen week was het tijd om dossiers op te ruimen en op te schonen. Alle documenten van interesse voor de diverse projecten moeten in het administratiesysteem worden gezet. Veel staat er al in, maar toch nog even checken of alles er is. Best nog wel een karweitje, maar belangrijk, omdat degene die na mij komt, zonder veel moeite verder moet kunnen gaan, waar ik het heb achtergelaten.
Werd samen met een aantal collega's verrast met een bos
bloemen en een cadeaubon voor de inspanningen die wij in de afgelopen tijd
gezamenlijk hebben geleverd. Fijn te weten dat we worden gewaardeerd voor wat
we doen.
Ook belangrijk zijn de voorbereidingen voor de vakantieperiode. Ik
bereid mijn werkzaamheden zover voor dat de collega's er nog weinig aan hoeven
doen. Opruimen en voorbereiden is dus wat de klok slaat.
Natuurlijk beginnen we alweer aan de nieuwe cyclus van projecten. A.s.
maandag alweer de eerste afspraak voor de kerstpakketten. Ben benieuwd wat ze
te bieden hebben.
Op de afdeling zijn we nog steeds onderbezetting. Een collega is herstellende
van een operatie. Afgelopen week was ze alweer goeddeels aanwezig. Dat was bij
nader inzien toch een brug te ver. Iets rustiger aan doen, lijkt een
verstandige keuze. De andere collega is ziek naar huis gegaan en is nog niet
teruggekeerd. Ze wordt gemist en hopelijk voelt ze zich snel beter.
Thuis hebben we dit weekend de eerste sugar snaps geoogst uit de tuin. Heel
bevredigend de vruchten van onze tuinarbeid te kunnen plukken. En lekker! Verder hebben
we vandaag, net als de vier voorgaande dagen, in Delft heerlijk op een terras gezeten.
Het weer was verrukkelijk. Morgen kunnen we weer uitgerust aan de arbeid. Heb er zin
an. Tot volgende week!
5 juni 2016
De afgelopen
week was de opmars naar de apotheose van het laatste grote project voor de
zomervakantie: de veteranendag.
Drie
afzeggingen en de daardoor ontstane gaten in het programma twee voor twaalf echt moeten oplossen, laat de
spanning stijgen. Een niet onprettige spanning, want als je ervan overtuigd
bent dat het allemaal goed komt, op de een of andere manier, komt het dan ook
goed. Geloof dat het gelukt is mijn goede humeur te bewaren (hoewel echtgenoot
thuis daar wellicht een andere mening over heeft :-) ).
Vrijdagavond
kreeg ik een telefoontje dat de invulling van een van de opgeloste gaten toch
niet was opgelost. Dan zit je op een terras in Delft, neemt de telefoon op en
hoor je dat het de brandweer niet is gelukt om voldoende personeel te
mobiliseren om een reddingsactie te laten zien. Ben maar gewoon blijven zitten,
heb een aantal mensen geïnformeerd en heb nog maar een drankje genomen. Een uur
later kwam het volgende telefoontje. Men had iets anders bedacht. Met dank aan onder
meer de brandweercommandant. En zo zie je maar weer: Kalmte kan u redden!
Vrijdagmiddag
werd er een podium geïnstalleerd en werd de grote hal van ons prachtige
gemeentehuis van Lansingerland ingericht met stoelen, tafels, buffet, vlaggen
en baniers. Er stond al een tentoonstelling die een week eerder was
geplaatst en daarnaast hebben we de Wall of Honour gezet, waarop de gasten een
anjer konden prikken om iemand te gedenken.
En een tafel
vol informatie over het Veteraneninstituut, de sprekers, algemene informatie,
het programma van de Nationale Veteranendag in Den Haag op 25 juni en nog veel
meer.
Dan is het
ineens zaterdagochtend en loop je rond met een paar notities van zaken, die je 's
nachts om half vier op papier hebt gezet en die nog moeten afgewerkt. Natuurlijk
had ik hulp van wel liefst zeven collega's, want zulke dagen doe je niet
alleen. Heel prettig om te weten dat er mensen zijn die zaken signaleren en
adequaat oplossen.
De fotograaf
Eugène Daams kwam zijn fotohoek in het bedrijfsrestaurant opzetten, de catering
werd tot leven gewekt en organisatietrein kwam op gang.
De eerste
gasten druppelden, zoals gebruikelijk ruim te vroeg, binnen en al snel zat
een grote groep veteranen met aanhang aan de koffie met gebak. Allerlei uitdossingen, in militair tenue, voorzien
van onderscheidingstekens, emblemen, decoraties en het naamplaatje op de
rechterborst (want iedere militair wordt persoonlijk aansprakelijk gesteld voor
zijn "correcte uiterlijke voorkomen"). Een grijze broek met blauwe
blazer, met en zonder baret of ander hoofddeksel, strak in het pak of
informeel. De versierselen al dan niet opgespeld.
De dames mooi en opgedoft. Het was een groep mannen en vrouwen om trots op te zijn.
Verhalenverteller
Hans van Woerkom vertelde zijn verhaal 'Café de Kraanvogel' en een half uur
lang, was het muisstil in de hal.
Daarna was
het tijd voor de demo van de brandweer. Buiten stonden een blusvoertuig en een
technisch voertuig. De aanwezige brandweermannen pakten alle materialen aanwezig
in het voertuig uit, gaven uitleg en een van hen trok een van de beschermende
pakken aan. De mensen luisterden geïnteresseerd naar wat er werd verteld. Het
weer was verrukkelijk. Precies goed om lekker zonder jas even buiten te
vertoeven.
Ondertussen
werd het materieel van het orkest afgeleverd, een heel gesjouw met
instrumentenkisten, apparatuur en artikelen waarmee het podium werd ingericht. Bij
het concert hoorde ook een vleugel, die op zijn kant door de deur ging, van
poten werd voorzien om vervolgens door zes sterke mannen op zijn plaats werd
gezet. Beetje zweet op de wenkbrauwen. Om met Gerard Jolig te spreken: "Ik hou ervan!".
Even later
werden de gasten met de lift naar boven gebracht om in het bedrijfsrestaurant
een hapje te eten en wat werd er anders geserveerd dan de traditionele 'blauwe
hap'. Nasi, telor, sajoer boontjes en
natuurlijk saté... Tijdens de
koffie was er gelegenheid genoeg om bij te praten. Een aantal gasten ging zelfs op het terras
zitten om te genieten van het weer en
het uitzicht. Het werd wel steeds warmer dus tussendoor werd er fris
geschonken, want het zou vervelend zijn als een van de gasten van dorst ter
aarde zou storten.
Het orkest moest natuurlijk voorafgaand aan de uitvoering
een soundcheck uitvoeren. Dat was goed te horen in het bedrijfsrestaurant, als
prelude van het echte werk later. De pop-up
studio van de fotograaf werd goed bezocht. Volgende week krijgen de gasten een
voorbeeldfoto in hun e-mail, die als aandenken besteld kan worden.
En dan weer
naar beneden met zijn allen voor de toespraken, de uitreiking van het
draaginsigne 'Nobelprijs VN Militairen' aan vier Libanon-veteranen en natuurlijk het
concert. Mooie toespraak van burgemeester Pieter van de Stadt, waarin hij enkele uitspraken van een jonge veteraan die niet aanwezig kon zijn, aanhaalde. Maar
vooral met veel lovende woorden voor de veteranen in Nederland en de Lansingerlandse
veteranen in het bijzonder. Er werd luid geapplaudisseerd om de veteranen te
bedanken voor hun inzet en moed. En ook het thuisfront werd met luid applaus
bedankt voor hun ondersteunende rol in het leven van deze veteranen.
De erehaag
van scouting Bleiswijk vormde de achtergrond bij de speech van Kapitein ter Zee
b.d. Frank Marcus. Zeer genuanceerde woorden, waarmee hij alle aspecten van het
veteraan-zijn en het belang van de positie van de veteraan in onze samenleving
onderstreepte. Er zijn heel wat 'blauwhelmen' naar oorlogsgebieden gezonden. De
UNIFIL missie alleen al kent 9000 militairen. Daar krijg je je hoofd toch niet
omheen? Ook werden de helden uit de 2e wereldoorlog genoemd, waarvan velen
inmiddels zijn overleden. En de veteranen die in de Oost hebben gezeten, Indië,
Korea en noem maar op, kwamen aan bod. Als je dan de zaal inkijkt, zie je dat
er hier en daar een traantje wordt weggepinkt. Want de gevoelens die deze
mannen en vrouwen hebben overgehouden aan hun uitzending zitten diep, heel
diep.
Tijdens de
speech van Frank Marcus werd een lid van de scouting onwel, maar door
snel ingrijpen van een van de collega's, was het kind er snel weer bij. Never a
dull moment zullen we maar zeggen.
De
uitreiking van de draaginsignes verliep prima. Mooi om te zien, dat Frank
Marcus, voordat hij het insigne opspeldde, in de houding ging staan voor de
betreffende veteraan. Een mooi eerbetoon aan vier veteranen die in hun tijd
hebben bijgedragen aan onze vrede, vrijheid en veiligheid.
De
uitreiking werd afgesloten met het loepzuiver geblazen Signaal Taptoe, de
minuut stilte en het Wilhelmus. Dan staat iedereen pal en met de hand aan de
pet. Dan krijgt deze vaderlandslievende secretaresse weer die brok in de keel.
Vlak voor
het concert nog rondgegaan met koud water, want de temperatuur in de hal was
inmiddels gestegen naar tropische waarden. En toen was het eindelijk zover. Het
concert van de Fanfare 'Bereden Wapens' onder leiding van ritmeester Harold Lenssen
en met medewerking van soliste Renee van Bavel. Die jongens kunnen wel een
potje spelen hoor! Je hoort dat het professionele musici zijn. Mooi geluid, fantastisch
op elkaar ingespeeld en ze hebben er duidelijk plezier in. Dat is fijn om naar
de kijken.
Er werden een aantal liederen gespeeld van de CD van Renee van Bavel 'Saluut! Een groet
aan de veteranen!'. Vanzelfsprekend kwam ook de muziek van de big
bands uit de vorige eeuw aan bod. Miller, Goodman en andere coryfeeën werden aangedaan met als afsluiting het
"We'll meet again" van Vera Lynn, uitgebracht in 1939 en waarmee zij
wereldfaam verwierf.
Nog even een
drankje, beetje nakletsen en dan is het voorbij. Het opruimen was al meteen in
volle gang en je hebt nog nooit zo snel een orkest met entourage zien
verdwijnen. Een ongelooflijk goed geoliede machine. Het podium werd meteen
afgebroken en samen met de stoelen afgevoerd.
In korte tijd stond het gebruikelijke meubilair weer op zijn plaats. Je zou
bijna denken dat er de hele dag niets was gebeurd.
Ik heb
genoten van de dag. Ik hou van mensen, niet alleen van hun schoonheid, maar ook van
hun makke. En iedereen heeft zijn eigen verhaal.
Meen te hebben gehoord dat men tevreden was over het programma en de
organisatie. Daar doen we het voor. Daarvoor ben ik bereid om alles te geven. Om
de veteranen een hart onder de riem te steken en hen te laten zien dat we
vierkant achter hen staan.
Terug naar de orde van de dag. Volgende week staat in het teken van opruimen. Dossiers ordenen en gebruiksklaar wegleggen voor volgend jaar. Want de opzet van veteranendag van dit jaar, gaat worden voortgezet. En natuurlijk het voorbereiden voor de volgende maanden. De zomervakantie zit er weer aan te komen en dan moeten de collega's als ik er niet ben geen kopzorgen hebben over de kabinetszaken.
Heb geloof ik nog wat te doen. Graag tot volgende week....
29 mei 2016
Het was me het weekje wel! Ik meende dat het invullen van
mijn veteranendagprogramma voor zaterdag 4 juni op een oor na gevild was. Tot
ik afgelopen maandag om 10.00 uur een familielid van een van de sprekers aan de
lijn had. De luitenant-generaal b.d. die een toespraak zou houden en een aantal
draaginsignes zou uitreiken meldde zich om gezondheidsredenen af. Heel
vervelend voor hem, want hij is een heel aardige man. Maar, ik was behoorlijk
uit het lood geslagen door dit nieuws, want het op zo'n korte termijn vinden
van een nieuwe spreker van enig statuur, ga er maar aan staan.
Een spin komt nooit alleen en slecht nieuws ook niet. Verder
op de dag werd ik gebeld door de tweede spreker met de boodschap dat hij een regionaal sporttoernooi
had gewonnen en dat hij opging voor het Nederlands kampioenschap. En je raad
het al op welke dag dat kampioenschap werd gespeeld. Inderdaad, op 4 juni. De
volgende dag kwam ook nog het bericht dat de buitenactiviteit die gepland was,
door gebrek aan mankracht niet kon doorgaan.
Weet je, mijn moeder zei altijd (en excuseer deze woorden) 'De duivel schijt altijd op één grote hoop'. Dus
niet getreurd en gezeurd, uit de mouwen met die vlerken! Na in mijn netwerk een
paar mensen te hebben aangesproken, had ik een spreker gevonden die ook de
insignes wilde uitreiken. En nog niet de minste persoon ook! De nieuwe tweede spreker moet nog nadenken over mijn voorstel en daar
zit ik nog op te wachten.
De buitenactiviteit is inmiddels een binnenactiviteit
geworden dankzij de briljante oplossing van een Lansingerlandse tv-maker en
veelzijdig kunstenaar en een bevriende fotograaf. In de komende week praten we
hoe we een en ander in het vat gieten. Je kunt geen ijzer met handen breken, maar dat zou je soms
wel moeten kunnen.
De Regimentsfanfare
'Bereden Wapens' van de Koninklijke Landmacht geeft op 4 juni een mooi concert na het
ceremonieel gedeelte aan het eind van de middag. Het loopt helaas niet storm
met aanmeldingen door bewoners van Lansingerland. Ik ben bang dat ik de komende
week gewoon met een sandwichbord door de gemeente ga lopen. Zo'n mooi concert
mag je toch niet missen?
Natuurlijk gingen de dagelijkse werkzaamheden gewoon door.
Iedereen verwacht gewoon bediend te worden. De onderbezetting waar we op dit
moment op de afdeling mee te kampen hebben, maakt het er niet beter op. Hier en
daar verliep de planning rommelig, want een mens heeft maar twee handen, maar alles is toch naar behoren uitgevoerd. Gelukkig blijven we er met zijn allen vrolijk
onder. Je hebt je professionele trots, vooral doorgaan dus.
Vandaag is mijn trouwdag. De tijd vliegt, het is aleer 12
jaar geleden dat Leen en ik in het huwelijksbootje stapten. Gisteravond om
middernacht werd ik verrast met een knots van een bos rozen. 12 witte en 18
rode. 12 witte voor de jaren die wij in de pocket hebben en 18 voor de jaren
die nog komen, alles volgens het contract dat Leen mij 12 jaar geleden heeft
aangeboden. Met een optie voor nog 30 jaar. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar
ik hoop dat er over 18 jaar 30 rode rozen in de vaas staan. Want dat betekent
dat wij samen het contract hebben volgemaakt. En dan beginnen we vrolijk aan
het volgende. Was een fijne dag vandaag. Een mooie afsluiting van een memorabel
weekend. Graag tot volgende week....
21 mei 2016
We hebben in de afgelopen week op het secretariaat veel gelachen, we hebben veel plezier onder elkaar en af en toe gooit een van de hoogwaardigheidbekleders er een opmerking tussendoor en dan liggen we weer helemaal in een deuk. Een van hen heeft echt onvermoede, humoristische talenten. Maakt het werk wel makkelijker. Een beetje humor doet wonderen.
Ik begin ieder geval met frisse zin aan elke nieuwe dag. Mijn opdracht duurt tot 1 november en voor die tijd is er nog een hoop te doen. Maar daarover later in de maand meer.
Afgelopen vrijdag met een vriendin een bezoek afgelegd aan een kunstenaar in Lansingerland. Zij heeft talent, is nog zoekende naar een eigen stijl en hij heeft haar de nodige tips gegeven. Ik heb slechts staan gapen naar alle kunstwerken die er in de galerie stonden en hingen. Het heeft mij zeker geïnspireerd om zelf ook actief te worden in het creatief proces. Maar eerst wil ik het kookboek afmaken dat ik aan het schrijven ben. Daar is veel kookwerk (en, wat een ellende :-), opeten mee gemoeid. Er ligt nog een hele berg recepten en bijgehorend fotomateriaal te wachten om uitgewerkt te worden. Het wordt een praktisch kookboek, waarmee iedereen in een handomdraai iets fatsoenlijks op tafel kan zetten, dat ook nog eens gezond is. Als je je houdt aan de recepten en ernaast nog een beetje beweegt, kun je er ook mee afvallen. Geen honger, geen dieet, gewoon normaal, gezond voedsel. Maar wel kwaliteit! Later zal ik meer vertellen over het hoe het waarom van dit kookboek. Houd het in de gaten!
We gaan weer een nieuwe week vol uitdagingen tegemoet. Het is mijn taak om de oplossingen erbij te zoeken. Ready, steady, go!
15 mei 2016
Na de april/mei periode afgelopen maandag even stoom kunnen afblazen en
wat achterstallig onderhoud kunnen plegen op de gaande zaken. Alles weer op orde, ligt de aandacht meteen op de volgende grote
happening bij de gemeente Lansingerland. Veteranendag 2016 op 4 juni a.s.. De
uitnodigingen de deur uit gedaan en de actielijst geüpdate. Er waren een paar gaatjes gevallen in het programma. De nodige
telefoontjes gepleegd om contact te leggen met diverse personen die deze
gaatjes zouden kunnen opvullen.
Allemaal even enthousiast en vereerd dat ze werden gevraagd. En dan zal
je net zien. 4 juni waren zij al bezet. In overleg met teamleider ingezet op
een nieuw programmaonderdeel. Aanstaande woensdag weet ik meer. Er is voor alles
een oplossing, maar het zou mooi zijn als dit onderdeel door zou komen.
Ondertussen gaat het dagelijks werk gewoon door. Afgelopen donderdag
had iedereen last van telefoonkoorts. Dat ding blééf rinkelen. En dan blijven
lachen. Door stoïcijns door te gaan hebben de meiden op het secretariaat toch maar weer mooi een heleboel mensen blij gemaakt. Met het pinksterweekeinde in het vooruitzicht, in mijn geval is dat 4
dagen, was de week zó om.
Op donderdag ga je naar huis met een eindeloze 4
dagen voor je. Is het ineens al maandag! Ik kijk terug op prettige dagen. Fijne dingen gedaan, lekker op een
terras want het was nog heel aardig weer en naar de bioscoop.
Money Monster, geregisseerd
door Jodie Foster, ook niet de minste, met acteurs Julia Roberts en George
Cloony. Hoewel genoemd heerschap niet helemaal mijn 'cup of tea' is, toch niet
vervelend om naar te kijken. Na een wat stroperig begin met veel verhaalopbouw,
toch in een spannend verloop naar het einde... Ga maar zien.
Nog twee keer uit eten geweest, ik zag een 'anbiedinkie' van ons
favoriete restaurant in Delft 'Les Copains' op Facebook. Dat konden wij niet
aan onze neus voorbij laten gaan. Moesten wel snel weg, want er stond nog een
avondafspraak op de rol.
En gisteravond met Ma gegeten bij Indigo. Een
restaurant in Schipluiden, dat producten uit eigen kas gebruikt, het vlees komt
van eigen koe, varken en kip en zo. Verder bereiden zij zoveel
mogelijk producten zelf. Dáár worden wij heel blij van! De ribeye was gegrild
op de grote 'greenegg' zo zacht en mals, met heerlijk bereide groentjes en
dikke huisgemaakte frieten. Mensen, daar moet je eens gaan eten....
Nu aan het opladen om weer met een leeg hoofd en volle moed aan de slag
te gaan. Maar dat is morgen. Nu nog even een pas op de plaats. Fijne zondag
verder.....
5 mei 2016
Gisteravond dodenherdenking in Bleiswijk. Indrukwekkend was het aantal veteranen dat ondanks hun hoge leeftijd erop stond aanwezig te zijn. Toen het geluid van de klokken was weggestorven, klonken de tonen van het vlekkeloos geblazen Signaal Taptoe over het plein bij het monument. Een plechtig moment, waarbij de betekenis van de samenkomst als een deken over de aanwezigen heen viel.
Tijdens de twee minuten stilte kon je een speld horen vallen. Iedereen zong mee toen de musici het Wilhelmus inzetten.
En daarna sprak de wethouder, die in haar speech de verbinding legde tussen de verschrikkingen in de tweede wereldoorlog en de militairen en burgers die daarbij het leven lieten en de hedendaagse terreurdreiging en oorlogssituatie die veel mensen op de vlucht heeft doen slaan op zoek naar vrijheid. En dat de verschrikkingen in onze eigen nationale historie ons ertoe zouden moeten aanzetten om de vluchtende mensen van nu een veilig heenkomen te bieden.
Na deze woorden las een leerling van een van de Bleiswijkse scholen het gedicht 'Opdat wij niet vergeten' voor. Een prachtige bijdrage van een lid van de nieuwe generatie, die straks de nobele taak van handhaving van de vrijheidsgedachte zal overnemen.
De bloemlegging was een waardige afsluiting van de plechtigheid.
Een aantal van de aanwezigen heeft bij een kop koffie in het nabijgelegen wijkcentrum nog wat nagepraat. De meesten vonden het een mooie bijeenkomst. Hoewel desgevraagd door enkele veteranen werd gezegd dat zij 4 mei de moeilijkste dag van het jaar vinden.
De herinneringen aan oorlog zitten diep in de harten van velen. Respect is daarbij een schamele, maar noodzakelijke pleister op hun wonde. Daarom blijven wij herdenken. Opdat wij niet vergeten dat dit nooit, echt nóóit meer mag gebeuren.
#ikben4mei #geefvrijheiddoor